Wczorajszy odczyt amerykańskiej inflacji był z pewnością najważniejszym punktem ekonomicznego tygodnia. Wartość powyżej oczekiwań spowodowała niemałe turbulencje rynkowe. Choć wydaje się, że środowisko do spowalniania wzrostu cen w USA jest zdecydowanie lepsze niż gdziekolwiek indziej, kolejne publikacje pokazują jak bardzo zdążyły się już zakorzenić procesy inflacyjne nawet tam.
Co czeka nas dzisiaj?
Najważniejszym punktem poranka będzie finalny odczyt GUS, który rzuci więcej światła na wrześniowe, nadspodziewane mocne przyspieszenie inflacji.
Po południu NBP opublikuje dane dot. bilansu płatniczego za sierpień. Wg nas saldo obrotów bieżących ukształtuje się na poziomie -1,6 mld EUR (konsensus tuż pod -1,5 mld EUR). Tydzień zakończymy danymi z USA. O 14:30 opublikowana zostanie wrześniowa sprzedaż detaliczna, gdzie konsensus implikuje wzrost o 0,2% m/m. Półtorej godziny później poznamy z kolei wstępne dane o nastrojach konsumentów autorstwa Uniwersytetu Michigan za październik. Mediana prognoz wskazuje na symboliczny wzrost do 58,8 pkt.
USA: inflacja zwalniać nie chce
Wczorajsze dane inflacyjne były zaskoczeniem. Na pełnym koszyku inflacja przyspieszyła z 8,1% do 8,2%. W ujęciu bazowym z 6,3% do 6,6%. Zaskoczenie było spore, szczególnie w zakresie inflacji bazowej.
Przegląd kategorii sugeruje, że o ile część inflacji porusza się zgodnie z planem i zwalnia lub spada (energia, paliwa, żywność, samochody, ubrania), to pozostałe komponenty, zwłaszcza usługowe zmieniają się wciąż bardzo szybko, a nawet przyspieszają (restauracje, transport, zakwaterowanie, usługi medyczne). Warto przy tym zaznaczyć, że utrzymuje się potężna zmienność wszystkich kategorii, daleko większa niż przed pandemią. Jest to oczywiście miecz obosieczny, ale duża zmienność (i generalnie potencjał do dużych zmian z miesiąca na miesiąc) pozwala także mieć nadzieję, że proces dezinflacji – jeśli się już zacznie – może być szybki. Tak czy inaczej, nie ułatwia to analiz miesięcznych.
Co przed nami? Miary do tej pory dość dobrze korelujące z inflacją sugerują dalsze opadanie kategorii towarowych (w dużo większej skali niż dotychczas zaobserwowane), a nawet inflacji bazowej jako agregatu. Oczywiście problematyczne są tu przede wszystkim usługi, które oględnie mówiąc nie chcą współpracować.
Dlaczego tak jest? Tu ciągle możemy tylko spekulować. Być może obserwujemy wciąż efekt przesunięcia popytu z towarów na usługi (to poniekąd pozytywna ścieżka – jeśli popyt spadnie, a do tego dąży polityka pieniężna, spowolnią też ceny). Być może jest to agresywny czas przerzucania kosztów energii i obserwujemy jakiś opóźniony efekt, który będzie się powoli kończył. Być może minęło po prostu za mało czasu, a gospodarka schłodziła się za mało (a przede wszystkim schładzanie to się nie porozlewało poza rynek nieruchomości), aby czegokolwiek tu oczekiwać. Cały czas docisk ze strony stóp procentowych będzie trwał. Zapewne osobną kategorią są czynsze. Miary rynkowe wskazują, że już dawno nie rosną one tak szybko jak wykazuje CPI. Miary inflacyjne reagują tu z pewnym opóźnieniem.
Włosa na czworo dzielić raczej nie będzie Fed. Połowa członków Komitetu stawia optymalną stopę procentową w okolicach 4,5%. Do tego poziomu jeszcze daleko i z tego tytułu kierunek jest jasny. Kolejne posiedzenie to kolejne 75pb podwyżki. Prawdopodobieństwo przestrzelenia 4,5% rośnie. Dla optymistów warto wspomnieć, że mody panujące w FOMC bywają krótkotrwałe i są mocno zależne od danych. Ergo, obecne zajastrzębienie zniknie tak szybko jak się pojawiło, gdy posypie się sfera realna gospodarki lub zacznie zawracać inflacja. Do tego czasu pivotu nie będzie. Im dłużej go nie będzie tym więcej rynek wyceni szans na recesję.
Garść newsów ekonomicznych
∙ Polska: Zdaniem członka RPP Ludwika Koteckiego, stopy procentowe w Polsce powinny być mniej więcej na poziomie inflacji oczekiwanej za rok, półtora. Natomiast jego zdaniem wskaźnik CPI będzie wówczas wyższy niż obecny poziom referencyjnej stopy procentowej, tj. 6,75%. Tym samym uważa, iż wciąż mamy przestrzeń do podwyżek stóp procentowych.
∙ Polska: Premier Mateusz Morawiecki przestawił model dystrybucji węgla dla gospodarstw domowych, który rząd wypracował z samorządami. Zapowiedział, że niezależnie od cen zakupu surowca, gospodarstwa domowe będą go nabywać w cenie maksymalnej 2 tys. zł za tonę.
Premier Morawiecki zapowiada węgiel po dwa tys. zł za tonę
Premier Mateusz Morawiecki przestawił model dystrybucji węgla dla gospodarstw domowych, który rząd wypracował z samorządami. Zapowiedział, że niezależnie od cen zakupu surowca, gospodarstwa domowe będą go nabywać w cenie maksymalnej 2 tys. zł za tonę.
Czytaj więcej
Co to zmienia? Zamiast posługiwać się hipotetyczną inflacją z przyszłości, spróbujmy przystawić tę zmianę ceny węgla do czegoś, co znamy:
∙ USA: Nowe rejestracje bezrobotnych niespecjalnie chcą rosnąć.
∙ Chiny: Inflacja konsumencka przyspieszyła w sierpniu do 2,8% wobec 2,5% w ujęciu rocznym, co było jednak zgodne z oczekiwaniami. Jednocześnie spowolnieniu uległ wzrost cen po stronie producenta do 0,9% r/r z 2,3% r/r. W przeciwieństwie do innych gospodarek, w Chinach w dalszym ciągu przyspieszają ceny towarów. Jednocześnie, z uwagi na uśpiony popyt, ceny usług rosną w bardzo niewielkim tempie. Wątły popyt krajowy oznacza również brak presji dla znacznych wzrostów inflacji bazowej. Ta, po wyłączeniu cen energii i żywności, spowolniła we wrześniu do 0,6% r/r z 0,8% r/r. Wśród cen żywności największy wzrost notują ceny wieprzowiny, które też mają największą wagę w chińskim koszyku inflacyjnym.
