RPP - tu nie będzie rewolucji

Dzisiejsze posiedzenie nie będzie przełomowe. Jest naszym zdaniem za wcześnie na zwrot w polityce pieniężnej. Tu nie będzie rewolucji, lecz ewolucja. Na najbliższych posiedzeniach (być może już na tym, choć to jednak jest wątpliwe) można się spodziewać powolnego usuwania ryzyk dla wzrostu gospodarczego. Jesteśmy jednak niemal pewni, że wysoka inflacja zostanie zrzucona nadal (i na razie) karb efektów bazowych, cen paliw, cen żywności oraz pojemnej kategorii dostosowań kosztowych do funkcjonowania w warunkach pandemii. Jeśli miało by być inaczej, to właśnie przy inflacji należałoby poszukiwać elementów naprowadzających na przyszłe ruchy stóp procentowych. Za wcześnie jednak na porzucenie poglądu o tymczasowym charakterze wzrostów inflacji. Głosy jastrzębi będą widoczne nadal tylko w Minutes.

Wczorajszy odczyt polskiego PMI wpisał się w obraz sektora przemysłowego, który znaliśmy już ze wskaźników globalnej koniunktury, czyli problemów podażowych. Wskaźnik spadł do 53,7 pkt. (z 54,3 pkt. miesiąc wcześniej) – pomimo spadku indeksu sam jego poziom wciąż sygnalizuje poprawę warunków gospodarczych.

Rósł każdy z 5 subindeksów, ale największy wpływ na wczorajszy odczyt miały czas dostaw oraz zatrudnienie. Produkcja i nowe zamówienia wzrosły tylko w niewielkim stopniu, co wg. komentarza do odczytu było skutkiem niskich mocy przerobowych. Podaż nie nadążała za popytem. Firmy miały problemy z łańcuchami dostaw (zakłócenia, wydłużające się dostawy, niedobory surowców) i absencjami pracowników (tu powodów można szukać zarówno wśród absencji chorobowych i kwarantann, jak i świadczeń opiekuńczych). Rosły zaległości produkcyjne, wyprzedawano zapasy. Wydłużenie czasu dostaw było (jak wskazano w raporcie) rekordowe – problemy zaraportowało ok 44% firm (+7 pp. w porównaniu do poprzedniej rundy ankiety). Braki pracowników starano się niwelować poprzez nowe przyjęcia do pracy, co wpłynęło na wzrost wskaźnika zatrudnienia.  

Mocny popyt i problemy z łańcuchami dostaw wywindowały ceny produkcji, skutkując wzrostem cen wyrobów gotowych. Siła popytu to w dużej mierze siła popytu zagranicznego. Zamówienia eksportowe rosły kolejny miesiąc z rzędu (tu kolejne rekordy – najszybsze tempo od 7 lat), krajowy popyt był relatywnie słaby, co łącznie skutkowało niewielkim wzrostem nowych zamówień. Poprawa w tym obszarze prawdopodobnie wymagać będzie rozpoczęcia nowego cyklu inwestycji prywatnych i publicznych. Samo otwarcie gospodarki raczej silniej wesprze sektor usług.

Silny popyt, perspektywa niwelowania zaległości produkcyjnych i odbudowy zapasów oznacza dobre prognozy dla sektora przemysłowego. Optymizm producentów utrzymuje się, choć negatywnie wpływają na niego oczekiwane dalsze problemy z dostawami (wskaźnik choć wciąż na plusie, znajdował się najniżej od listopada). Nie wydaje nam się jednak, że tu dominujące będzie dostosowanie realne. Duży popyt sugeruje raczej (tymczasową?) równowagę przy niższej dynamice zmiennych realnych i wyższych cenach (wyższej inflacji). W kolejnych etapach równowaga będzie ewoluowała w kierunku wyższej dynamiki zmiennych realnych i nominalnych jednocześnie.

Najnowszy Szybki Monitoring NBP wskazuje na dalszą poprawę ogólnej sytuacji przedsiębiorstw. Wzrosły prognozy popytu, nie odnotowano istotnych problemów z łańcuchami dostaw. Utrzymywana była wysoka płynność sektora przedsiębiorstw. Rosły perspektywy zatrudnienia i wzrostów płac. Poprawiały się również oceny aktywności inwestycyjnej, choć w tym przypadku główną rolę odgrywa niska baza odniesienia. Brak chęci rozpoczynania nowych inwestycji. 

Przegląd najważniejszych wniosków z raportu w linku poniżej. Choć to w dużej mierze zrzut informacji z raportu NBP (z naszym komentarzem), gorąco polecamy przeczytanie całości wraz z uważnym studiowaniem wykresów. Dość dobrze porządkuje to myślenie o tym, w jakim stanie (i w jakiej fazie cyklu) znajduje się teraz gospodarka.