Wynik produkcji był zgodny z konsensusem prognoz, ale ceny producentów wzrosły szybciej niż oczekiwano. Produkcja rośnie mniej więcej w tempie przyspieszonego trendu, choć wynik z czerwca był najsłabszy od trzech miesięcy. Zmiennością produkcji rządzą naszym zdaniem głównie czynniki podażowe, choć w najbliższym czasie globalny cykl wejdzie w okres przejściowy, w którym popyt na towary konsumpcyjne będzie niższy (nie wiemy w jakim stopniu zrównoważy go popyt na dobra kapitałowe). W cenach producentów widzimy coraz więcej efektów drugiego rzędu. 7% to wciąż nie jest tegoroczne maksimum.
Wyniki produkcji pozostają jeszcze pod wpływem efektów bazy z ubiegłego roku, co wciąż odbija się na dynamikach rocznych. Efekt ten jednak maleje z czasem, bo porównujemy bieżący strumień produkcji z miesiącami ubiegłego roku, kiedy strumień produkcji był jeszcze niski, ale już solidnie przyspieszał. W ujęciu odsezonowanym produkcja osiągnęła jedynie +0,2% m/m. To wynik słabszy niż w poprzednich miesiącach, ale mimo wszystko nadal produkcja plasuje się w okolicy przyspieszonego trendu. Nadrabianie produkcji straconej podczas najsilniejszych restrykcji epidemicznych trwa i pewnie przed końcem wakacji się zakończy.
Bardzo niska (bliska rekordowej) liczba firm wskazuje barierę popytu jako barierę rozwojową. Z kolei zdecydowanie rekordowa liczba jednostek nie ma wątpliwości, że barierą rozwojową jest niedobór surowców i materiałów. Poszlaki prowadzą więc wciąż do stwierdzenia, że to problemy po stronie podażowej w większym stopniu sterują obecnie miesięcznymi wynikami produkcji sprzedanej i jej zmiennością. Wniosek spójny jest też z tym, co można było wyczytać choćby po ostatniej publikacji ankiety PMI. Nie wiemy oczywiście na ile istotne są tu dodatkowe dostosowania cenowe, które mogą prowadzić do efektów substytucyjnych w popycie (a więc już do efektów realnych) i jak szybki będzie proces adaptacji firm do wyższych cen. Dobra sytuacja dochodowa zarówno firm i konsumentów sprawia, że krzywe popytu mogą być strome (okresowo słabo zależne od cen), a wyższe ceny dość łatwo powinny poruszać się w kierunku odbiorcy końcowego z niewielkim wpływem na zmienne realne.
Źródło: GUS
Rzut oka na ceny producentów sprawia, że w sferze nominalnej mamy do czynienia z dużymi zmianami. Dość szybko ceny bazowe producentów (a więc te wyłączające efekty pierwszego rzędu zmian cen ropy naftowej) pną się w górę.
Widać oczywiście efekty pierwszego rzędu płynące z problemów podażowych w danych sekcjach (wzrosty cen w równowagach cząstkowych na poszczególnych rynkach). Widać też z pewnością efekty kursowe (kurs walutowy jest ważną i istotną statystycznie zmienną wpływającą na ceny producentów). Całkowity efekt cenowy, który obserwujemy od początku pandemii wyłączając zmiany cen energii (ale nie wyłączając zmian cen surowców) jest już bardzo zbliżony do całkowitego efektu kursowego w wysokości kilku procent.
Źródło: GUS
Biorąc pod uwagę strukturę kosztów prowadzi nas to do stwierdzenia, że powoli widać jednocześnie efekty drugiego rzędu i dopasowania cen względnych pomiędzy różnymi sekcjami (a więc też niejako wtórne podniesienie się poziomu cen w równowadze ogólnej). Wstępne szacunki sugerują, że lipcowa dynamika cen bazowych w przetwórstwie będzie nadal silnie dodatnia w ujęciu miesięcznym (i ponownie zderzamy ją z efektem niskiej bazy z poprzedniego roku). Ceny producentów jeszcze urosną.
Obok problemów natury podażowej, gdzieś w tle czaić się musi jednak również pewien aspekt popytowy. Otóż otwierające się gospodarki powinny, przynajmniej przez pewien czas, generować relatywnie więcej popytu usługowego (dotychczas zamrożonego) i relatywnie mniej towarowego. Można zaryzykować stwierdzenie, że w najbliższym czasie ubędzie popytu na dobra konsumpcyjne. W tym samym czasie rozpędzał będzie się cykl inwestycyjny, ale krótkoterminowy efekt nie jest pewny i może skutkować obniżeniem się dynamiki produkcji w krajach, które istotnie zyskały w trakcie pandemii właśnie z uwagi na przeważenie w kierunku dóbr konsumpcyjnych. Temat będziemy uważnie monitorować.